Oι χορτασμένοι άνθρωποι

Τους στερημενους ανθρωπους να φοβασαι. Για τους χορτασμενους μην ανησυχεις.

Αυτούς που αγαπήσαν πολύ αμάραντα στεφάνια και μάτια φλόγινα.

Αυτούς που αγαπήθηκαν βαθιά και χόρτασαν αγάπη σε κρεβάτια και βλέμματα.

Τους αλχημιστές εραστές που ταξίδεψαν, είδαν, άκουσαν, μύρισαν και άγγιξαν της Γης την προσευχή.

Αυτούς που ηρέμησαν τους ωκεανούς που φούντωναν μέσα τους και αυτούς που παραδόθηκαν στη φωτιά, απολαμβάνοντας μέχρι να μην αντέχουν άλλο.

Και αυτούς που άντεξαν κι άλλο γιατί είδαν πως γίνεται.

Αυτούς που έκλαψαν όλα τα δάκρυα της Ύπαρξης, μέχρι να δουν το πρόσωπο τους να αλλάζει πρόσωπο εκατό φορές, όσες και τα φεγγάρια του Αυγούστου. Εκείνα τα άλλα φεγγάρια, που σε παρασέρνουν στη δίνη του χρόνου. Αυτά τα φεγγάρια που σε πετάνε γυμνό μέσα στη θάλασσα και σε αφήνουν να βρεις τη στεριά σου.

Αυτούς που έσκισαν τους ορίζοντες με την καρδιά γεμάτη και ταξίδεψαν μέχρι τα όρια μόνο και μόνο για να τα καταστρέψουν.

Τους χορτασμένους μην τους φοβάσαι.

Πλάγιασε δίπλα τους και άκου.

Γιατί τους χορτασμένους, κάποιος πρέπει να τους προσέχει και δαύτους.

Τους στερημένους, εκείνους που ήθελαν αλλά δεν τόλμησαν. Για εκείνους να ανησυχείς.